Wiem, wiem.

Czekaliście z niecierpliwością. Miałem ostatnio trochę roboty i masę wrażeń. Dodatkowo przez ten cały czas próbuję skompletować mój zespół, ale to oczywiście nie usprawiedliwia mnie od systematyczności.

Jak część z Was zauważyła dokooptowano mnie do sztabu reprezentacji i mogłem od środka przyglądać się pracy zawodników, trenerów, skautów, fizjoterapeutów, lekarzy i wszystkich ludzi którzy całymi dniami i nocami pracują przy naszej kadrze.

Oczywiście wszyscy mi zazdrościcie, bo macie czego.

W trakcie tego tygodnia nieustannie targała mną jedna myśl :

„Czy istnieje jakaś typowa szkoła siatkówki dla danego kraju?”

Czy mamy szkołę włoską, rosyjską, polską, brazylijską czy amerykańską?

Czy są obecnie, aż tak wielkie różnice, aby tą opinię podtrzymywać?

Sądzę, że nie. Nie w obecnych czasach i nie w przepływie myśli trenerskich po całym świecie.

20 lat temu kiedy rozpoczynałem przygodę ze siatkówką takie różnice oczywiście były. Mówiono o szkole radzieckiej, niemieckiej czy japońskiej. Wielokrotnie powtarzano, że granie na einz, zwei, drei to typowa niemiecka szkoła, która polegała na tylko wysokiej piłce i odpaleniu przez atakującego z pełną mocą. Podobnie dotyczyło to szkoły radzieckiej. Trenerzy szkolili się na jednych uniwersytetach, a co ważniejsze przy  jednych krajowych siatkarskich guru. Schemat pracy był jednakowy więc wyszkoleni zawodnicy mieli jakieś wspólne cechy . Różnicą był tylko to co graczowi dała Bozia.

O więcej  trzeba pytać starszych zawodników i trenerów, ale pewnie nie znajdziecie odmiennych opinii.

Dlaczego więc obecnie takich szkół nie ma ?

Globalizacja i internet. Tylko i aż tyle . Różnica więc jest tylko i wyłącznie w charakterze trenera.

Czy jest zamordystą, czy grzecznym psychologiem? Człowiekiem otwartym, czy przekonanym do sprawdzonych sposobów? Interesującym się życiem zawodników poza salą ? Despotą? Miłym panem? Żartownisiem? Przesadnym profesjonalistą? Szczególarzem? Dającym żyć? Do rany przyłóż ? Wpierniczającym się w każdy element życia?

Nie wiem jaki jest idealny przepis na szkołę trenerską, ale na pewno już skończyło się dzielenie jej geograficznie.

Większość największych trenerów grało lub trenowało w różnych krajach i kulturach, ale to co z tego wyciągali zależy właśnie od ich ludzkich charakterów.

Weźmy na tapetę naszych trenerów reprezentacji od czasów Lozano.

Oczywiście, osiągnął z kadrą wiele. Oczywiście trzymał chłopaków krótko, ale nie zdajecie sobie sprawy jak dużo my wszyscy dzięki niemu skorzystaliśmy. On zrobił największy jakościowy skok w całej polskiej lidze. Pokazał wszystkim (przede wszystkim  prezesom)   jak ważny jest trenerski sztab, jak ważni są trenerzy przygotowania fizycznego i skauci. To dzięki niemu obowiązkowo wszyscy musieliśmy pracować na Data Volley, co teraz już jest normą w całej Europie.

(Mała ciekawostka. Tylko Amerykanie i Brazylijczycy mają swoje programy statystyczne. Reszta świata pracuje na Dacie)

To Raul wymienił siłownię w Spale kiedy zauważył, że na poprzednim sprzęcie nie mogą pracować zawodnicy powyżej 200cm wzrostu.

Castellani pokazał nam jak powinno się rozmawiać z zawodnikami. Jak traktować ich jako partnerów.

Andrea jak wyciągać maksa z zawodników.

Ale co najważniejsze wszyscy trenowali podobnie. Nie da się odkrywać siatkówki na nowo !

A Stefan….

Jeszcze nie wiemy. Spędziłem z nim tylko tydzień, ale  jestem pod dużym wrażeniem. Wydawało mi się, że ja dbam o drobnostki na treningu, ale po tym tygodniu zauważyłem, że jeszcze drobniejsze rzeczy można znaleźć . Pół kroku w lewo, łokieć wyżej. To lubię. To styl, do którego ja dążę i pewnie Stefan też, bo on jeszcze szuka swojego stylu

Oczywiście reprezentacje mają swój styl, ale jest to powiązane bardziej z umiejętnościami, możliwościami i mentalnością zawodników niż krajem pochodzenia.

Masz wielkich chłopów, grasz ofensywnie. Masz kurdupli ze świetną techniką grasz bez błędów itd.

System treningu jest wszędzie zbliżony, bo w końcu każdy trening kończysz gierką 6 na 6, bo inaczej w siatkówce się nie da. W każdym systemie trenujesz zagrywkę ,blok ,przyjęcie itd. Ciekawsze jest  co trener uzna za najważniejsze dla konkretnej grupy. Co mamy i jak najlepiej to wykorzystać.

Inną sprawą jest prowadzenie grupy. Zasady i sposób ich egzekwowania . Przymykanie na pewne sytuacje oka, lub nie dopuszczanie do odstępstw. To w pewnym sensie jest sprawa kulturowa, ale w trenerce zdecydowanie indywidualna.

PS 1. Trener kadry ma przesrane. Wybory, presja, niezadowoleni zawodnicy czy dziennikarze. Naprawę nie zazdroszczę.

PS 2. Dzisiaj mija 9 lat mojego małżeństwa . Dzięki kochanie, że dajesz ze mną radę (spokojnie, ona tego nie czyta).

PS 3. Spędziłem dzisiaj mnóstwo czasu oglądając skutki w sejmie afery podsłuchowej i mam pytanie „Czy Wy Panowie politycy potraficie popatrzeć wieczorem w lustro, czy po przekroczeniu pewnej granicy ma się to i wszystkich w dupie?”

PS 4. Jak drodzy kibice będzie zbierać autografy to nie zapominajcie o skautach Oskarze i Kaziku, bo chłopaki mają mnóstwo roboty, a czasami też chcieliby słitfocie z kibicami

PS 5. Wiem, że można znaleźć wiele argumentów na obalenie moich teorii więc postanowiłem w zamian za moje ostatnie lenistwo odpisywać na wszystkie Wasze inne spojrzenie